ben ilk kez 1987 referandumunda oy kullandım - 1980 darbesi ertesinde siyaset yapması yasaklanmış olanlara siyasal haklarının iade edilip edilmemesi konusunda yapılıyordu referandum. aralarında zerrece sevmediğim, basiretsizlikleri ve devlet yönetemezlikleri nedeniyle başımıza bela olduğunu düşündüğüm insanlar olmasına rağmen, "siyaset yapması yasak" kişiler olarak yaşamlarını sürdürmelerini saçma buluyordum, temel haklarına aykırı olduğunu düşünüyordum. önemli bir meseleydi bence bu; ne bir devlet, ne de bir halk, bir insanın düşüncelerini açıklamasını, taraftar toplamasını, ülke yönetiminde pay sahibi olmasını yasaklayamamalıydı. ceza kanununa konu olacak bir fiil içinde bulunmadığı sürece, herkes siyaset yapma hakkına sahip olmalıydı.
sonrasında hiç oy kullanmadım. 27 yıldır oy kullanmadan yaşıyorum bu ülkede; hiç kolay bir şey değil, inanın. stratejik oy kullanmaya hiç inanmadım; kötüler arasından daha az kötüyü seçmek için oy kullanmaya inanmadım; "yeter ki gitsin" diye sandığa gitmeye inanmadım; oy vereceğim insan, gerçekten benimsediğim bir insan olsun istedim. demokrasinin seçmenleri kötü seçeneklere mahkum kılan döngüsünün, ancak kötüler arasında seçim yapmayı reddetmekle kırılabileceğini düşündüm. ama türkiye burası; bekleyişler sık sık uzun sürer burada.
bu pazar günü oy vereceğim. bunca yıl sonra ilk kez, düşüncesiyle, birikimiyle, yaşadıklarıyla, insan oluşuyla beğendiğim, benimsediğim bir aday var adaylar arasında. eni konu heyecanlıyım - bu heyecanın kaynağı, oy vereceğim adayın kazanmasını beklememden kaynaklanmıyor. tam tersine, kazanmayacağı en belli aday o. bu seçimi kaybedecek, ama inanıyorum ki türkiye çok önemli bir siyasetçi kazanacak. bunda tuzum olsun istiyorum.
türkiye'nin sürdürülebilirlğine inanan, inanmak isteyen herkesi de şerre ya da ehven-i şerre değil, selahattin demirtaş'a oy vermeye çağırıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
adınızın görünmesini istiyorsanız ama google hesabınız yoksa lütfen yorumunuzun sonuna adınızı ekleyin.