akp iktidara geldikten sonra, "bu adamlar şeriat getirecek, bu böyle gidemez, asker müdahale etmeli," diyen milyonlarca insan vardı türkiye'de. "ergenekon", herşeyden önce bu ülke halkının, bu talebin çarpıklığıyla hesaplaşmasına vesile olmalıydı. öte yandan, "asker müdahale etmeli" diye düşünmekle, konuşmakla, yazı yazmakla, bunun fiziksel olarak gerçekleşmesini sağlamaya çalışmak arasında dünyalar kadar fark var - "ergenekon", bunun ayrımını da yapabilmeliydi.
bir darbenin maddi koşullarını sağlayabilecek olanların varlığını ve bunların "ülke bir darbeye hazır hale nasıl getirilebilir, uluslararası kamuoyunun ve abd'nin desteği nasıl alınabilir, koşullar olgunlaştığında hangi aşamalarla hareket edilmelidir" gibi meseleler hakkında aktif olarak çaba harcadığını, organize bir biçimde adımlar attığını biliyoruz. adil yargının görevi, bütün bu çalışmaların tartışılmaz kanıtlarını ortaya çıkarmak, sapla samanı ayırmak, gerçek suçlulara gerçek cezalar vermek ve bu konuda haksızlık edildiği hissini uyandıracak suçlama/yargılama/cezalandırma tasarruflarından kaçınmaktı.
bütün bu açılardan "ergenekon", çok doğru bir teşhisten yola çıkan, ama bu teşhisi kanıtlama ve "mevcut ve açık tehlike" kıstasını doğru uygulama konusunda yaptıkları ve yapamadıklarıyla, onyıllarca tartışılacak bir dava oldu. kamuoyu, gerçek örgüt yapısının, gerçek elebaşıların ortaya çıkarıldığına ikna olmadı; suçsuz insanların cezalandırılmadığına da ikna olmadı. bu nedenlerden dolayı da "yarım adalet"in aslında "adaletsizlik" teşkil ettiğine dair vicdani şüpheler doğdu; bu da yargının, yürütme elinde ya da başka ellerde bir araç haline gelip gelmediği konusunda ciddi sorular yarattı.
sonuç olarak türkiye'nin demokrasi macerasında her şeye rağmen çok önemli bir kilometre taşı olan "ergenekon", adil yargı konusunda kat etmemiz gereken ne çok yol olduğu konusunda da çarpıcı kanıtlar sundu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
adınızın görünmesini istiyorsanız ama google hesabınız yoksa lütfen yorumunuzun sonuna adınızı ekleyin.