Kocasından her gün azar işitip dayak yiyen, kızının aile içinde taciz edilmesine sesini çıkaramayan, kaynanasıyla görümcesinin nispetlerini sineye çeken, her şeye rağmen akşam sofraya yemek koymak için çırpınan ama yaranamayan, bazen "Ölsem de kurtulsam", bazen de "Ölse de kurtulsak" diyen ama kendine acıyarak beklemekten başka bir şey yapmayan bir kadın olduk topluca. Kitlesel depresyondayız.
Kesinlikle öyle. Hani bi yemek vardır sadece açlık bastırır, kuru bir ekmek, çekmecenin dibinde kalmış bir iki adet kepekli galeta, bir kaç siyah zeytin gibi mesela. Hayat tam da öyle ülkede artık son zamanlarda. Çrbası, salatası yok, tatlısı hiç yok.
YanıtlaSilCem Bey, size nasıl ulaşabileceğimi bilmiyorum. X'ten yazmak istedim ama mesaj gönderemedim. Mesajıma yanıt verir misiniz, bilmiyorum. Yalnızca size ulaşmak istiyorum. Çok sevgiler...
YanıtlaSil